Sepulcral

01) Hails! The crypt of everything what is vile and can spread monstrosity of this unholy plague is open since 2009 when Sepulcral was born. How are things there just after releasing your full lenght debut?
Infernal Hails! Things are going well there! After the release of our first album we played at Metal Magic Festival in Denmark. It was an unforgettable experience and we received some good responses. People seems to like "Anthropophagy Of Doom" and we are very satisfied about it!

02) Since in the begining of the interview it is the utmost to get as much information about the horde as possible. So can you tell me what does Sepulcral stands for, what are the goals and how is reflecting your side of souls and egos? Is it just something that has been called to life to make some kind of asylum from reality for you?
(E):The band was born in 2009 by me and L , in order to satisfy our desires to create something more obscure and more aggressive  instead of our last musical experiences.especially Sepulcral is the best what the band wants to express something macabre and frightening at the same time, inspired by the plot of horror films with its roots in death metal clearly of the late 80's early 90'ies.
(L): All of my negativity can be heard in Sepulcral's music. For me Sepulcral is like a screaming creature of pain and anguish. Since we started we wanted to express all our negative feelings through our music. I hate reality, I always try to escape from it.

03) No doubt that Sepulcral is one big tribiute to old school days when the possession and real attitiude was the main important things to gain respect from maniacs. How do you feel seeing nowadays direction where metal music is heading to?
Today, the scene is very successful and there are many very good bands, and surely this is a good thing. Although I must say that the trend of the moment is to play this kind of music, in fact there is perhaps a revival of death metal .

04) From other hand the underground is full of worthy bands that doesn't give a fuck about the trends in the scene and they do what they want. I mean there is a lot of of them which do hail the tradition and real metal and they are not trying to be modern or innovative because it is trendy or fuck knows what else. What do you think about it? Is it somewhere this invisible barrier that some do not understand that shouldn't be crossed? Or is it just only for the stupid fame and cash?
I think that if you have the right mindset for underground and you feel the music in your blood then you can always create good stuff. We try to play more personal as possible because we don't want be named as a clone of Autopsy, Asphyx etc. Many bands should try to sound more personal instead by stoling riffs from their idols.
Well, now are several years that  i follow the underground and I've always been a fan of demos, 7'ep and lp.
and I've been interested to discover new underground bands that move in this direction, which go back to the old sounds and ideologies of historical groups. certainly there are also groups who follow the fashion and play this kind of music for pure trend, but who knows, sepulcral do what we like and we have always lived for this kind of music. I think the important thing is the attitude and the desire to believe and live in what gets.

05) What in your opinion is so unique in the style you preform: Unholy Doom/Death Metal? Is it only about paying tribiute and honor to the ones who ispired you though all these years?

(E)Surely the most important thing, in addition to the musical side, which of course we try to play a certain genre of music inspired by the groups that are most affected.

But in the same way we also want to express the concept more macabre and dramatic life. Each songs, as well as to inspire horror films, tells of trauma, nightmares or various horrors that everyone has experienced in his own life or that he imagined.

(L) Our music includes many elements : slow and fast parts, obscure riffs, thrash-oriented riffs but also some melodies. Many bands influenced us to create this mixture. I mean we listen all kinds of Metal from Classic to Black Metal. Mainly we are big fans of Death and Doom Metal for sure. 

06) Btw. how did your journey with Metal music begin?

(E)Each of us has his own life and its commitments.

the musical component is the one that predominates in fact every single minute of my day there is always this sort of obsession with death metal. The only thing that allows me to go on is the death metal and live only for that.

(L):  My Metal's journey starts with Iron Maiden's "A Real Dead One" and later it continues with more heavy shit like old Sepultura, Obituary, Cannibal Corpse, Hellhmammer/Frost, Venom, Bathory,

Nunslaughter, Nuclear Death (USA), and so on. Thrash and Death Metal are my favourite genres but i used to listen a lot of Black Metal too in the past years.  

I reached many bands from a radio's trasmission called Morbid Scream : it was awesome! Metal totally fucked up my life! 

07) Also huge inspirations for you beside music are horror movies. Can you tell me about your favourite productions and directors? And don't worry there is no limitation with the space for all the answers hehe.

(E)yes of course , the main directors are Lucio Fulci, Mario bava, Dario Argento , Romero ,   but also the old hammer and amicus production movies are the most influences for us .

(L) Yeah! Horror, Giallo and Thriller cinema ispired us a lot! Expecially during the songwritting. My favourite directors are : Mario Bava, Lucio Fulci, Sergio Martino, Wes Craven, Joe D'amato,

Russ Meyer, Jess Franco.. Mainly i prefer italian cinema which is more full of dark atmosferes but i'm a big fan of Hammer/Amicus/Taigon movies too. 

Here is some of my favourite movies : 

- Nightmare On Helm Street (fuck remakes!)

- House By The Cemetery

- Satanik 

- Blood On Satan's Claw

- Dracula (Bela Lugosi)

- All Colours Of The Dark (Sergio Martino)

- Female Vampire 

- Night Of The Living Dead

- Evil Dead

- Nekromantik 

- Death Smiles At Murderer

- Satanic Rites Of Dracula 

- Deep Red

- Non Si Sevizia Un Paperino (Lucio Fulci) 

- Black Sabbath (Mario Bava)

- Black Sunday 

- Beyond The Valley Of Dolls (Russ Mayer) 

- Psyco 

- Sette Scialli Di Seta Gialla

- Last House On The Left (fuck remakes part 2) 

- Re-animator

- Paranoia (Umberto Lenzi)

- Satan's Sadists 

08) As we speak about the movies, do you think the nowadays cinema is any good? All these nicly done computer effects which are brought in front for the viewers are just a cover for the usually poor script. There are exceptions, but in my opinion this is mostly the fact.

Honestly, the cinema of today do not care. may be almost 10 years since I've been to the cinema. I can not find anything exciting in modern films. When I have a moment of free time I always go to the same movies review, or I like to look for unknown films that have never been broadcast on television.

L : Nowadays cinema sucks! I hate computer effects, 3D glasses and some that bullshits. During his career Mario Bava created special effects by himself, so all nowadays directors should follow

his teachings instead to invest many money for boring computer effects! Nowadays actors and actress sucks too! All hails too : Barbara Steele, Edwige Fenech, Carol Baker, Sylva Koscina, 

Linda Haiden, Donald Pleasence, Lina Romay, Katrine Mc Coll, Ewa Haulin, Magda Konopka, Robert Englud, Ivan Rassinov, ecc ..It seems that nowadays actors are loosing carisma... Cinema needs more

inspiration for me. 

09) Ok, lets move back to the music. Are you satisified with the co-operation with Razorback Recordings? Is it just the deal for this release or some more?

Razorback recordings gave us a great opportunity because it allowed us to implement and at the same time to distribute our album. for us it was probably a big goal that we never thought to accomplish.n fact, when Billy contacted us we were very excited and happy at the same time in disbelief.

10) Your first demo and the split with Morbid Execution were both released in tape format by Unholy Domain Records. What do you think about this format? Are you a tape or cd collector as myself?

I've always been a huge fan of cassettes 7'ep and lp. For years I buy and I follow the underground scene. With the boys of Unholy Domain Not worth well, are first of all of my dearest friends, and at the same time are professional people who have always believed in the band and have done everything possible to help us at this point. Tape format is truly spectacular and exudes odour and smell at the same time, key components for a underground group like ours.

11) How different were the first recordings from the stuff we can hear on your debut album 'Anthropophagy of Doom'? Was is just the issue of the sound as it on demos or simply you did progress? I mean some of the songs were released on these demo tapes but it is a question how do you see the new tracks in your eyes?

the thing that differentiates the songs recorded on the demo is definitely tuning. with the realization of the split tape with Morbid Execution, we have in fact used the tuning in "C" tone , to get a sound  more darker and obscure. Let's say that instead of the sound of the first demo that  was more thrash.

12) The debut album is highly inspired by such Unholy acts like Hellhammer, Incantation, Autopsy, Asphyx (old), Celtic Frost (old) or even some of the classics like Candlemass but of course with different vocals hehe. Anyway, where do you think lie differences between these inspirations and the music you do create? Can you point them out for us?

It is actually, our main influences are based on the bands you mentioned. Our music is a mix of all these influences, and try to create our own sound without ever becoming repetitive or at least try not to be.

13) Who is responsible for the amazing artwork of the album? Also inside the cover we can see fragments of 'dance macabre' rite or some foggy cross... To be honest it does underline the aura of the whole album.

The cover album was done by EEro Reiniaho , is a Finnish artist who has already worked for stench of decay.

14) I have a good opinion about the Brutal Death Metal bands coming out from Italian underground, but can you tell me what about such acts like yours? More grim and more infested with the sulphur of Hell?

I do not know honestly, the Italian band which could be close to our sound. A band that we say our issues or that has the same our impact could be the unctoris, a band that has its roots in the old black metal attitude and a distressing and hellish as it should be.

15) Do you preform live? If yes or no can you tell me your opinion about live concerts? Some are against such events while this is just about drinking lots of booze and not really feeling the atmosphere of the live ritual.

Yes, we do not do many live concerts. But surely live experiences are very important. The bad thing is that unfortunately in Milan, where we live, there aren't many places that support this kind of music.

16) Your future plans? What can we expect from Sepulcral in near forthcoming times?

Future projects, we hope to record some new blasphemies and surely soon to continue in this direction.

17) This is it, hope I didn't get you too bored with the question. Last blasphemies are yours! Vomit on the cross!

Thank you very much for your great support !!!Spit on the fucking cross!!

666

interview by Waldemar 09/2012

Gory Delivery ‘Conceived To Prevail’

Permeated Records, album 2010

Tym razem Hiszpania i kolejny intensywny napierdalacz z krainy Brutal Death Metalu. Zespołów z tego gatunku ostatnimi laty namnożyło się sporo, lawina podonych wydawnictw zalewa nas ze wszystkich zakątków świata, co nie moge ukryć zaciesza moją wredną michę. Oczywiście, że zespół zespołowi nierówny, jednak z tej powodzi brutalnego gówna należy wyłowić te orzeszki które nadają się do konsumpcji bez najmniejszego bólu. Otóż, jednym z takich orzeszków jest Gory Delivery i ich debiutancki krążek ‘Conceived To Prevail’, który to nie będę ukrywał porwał moje zjełczało-brutalne serducho.

Trójka kolesi nagrała album który spokojnie mógłby konkurować z mocą niejednego huraganu, a ciężarem z 10cio tonowym odważnikiem znanym z produkcji Monthy Pythona, hehe. Żarty na bok i przechodzimy do kwintesencji czyli tego co oferuje nam trio z Kraju Basków. Przede wszystkim ciężko jest tutaj mówić tylko i wyłącznie o Brutal Death Metalu, takim stricte ponieważ mamy tutaj też sporo zwolnień idealnie prezentujących styl Slamu, zagrywki niejednokrotnie pokazują kunszt i mogłyby być ozdobą albumów klasycznego Heavy Metalu, niektóre z riffów trącą nawet ‘słodką’ melodyką jednak na tyle pokręconą, że daleko tutaj do skojarzeń z Gothenburgiem, hehe. Całość kompozycji i ich poziom techniczny nie dotyczy tylko i wyłącznie aranżacji w warstwie gitarowych połamańców, sekcja rytmiczna nie wypada wcale gorzej. Bas, często wtórujacy i podbijający centrale oraz werbel, pozostawiany na ułamki sekund by samemu zamykać poszczególne riffy, pauzy i bridge są wręcz mistrzowskie a zgranie się na takim poziomie wymaga nie lada umiejetności. Perkusja która może i do ultra ekstremalnych prędkości na werblu się nie rozwija, to zdecydowanie trzyma całość nagrania w garści wiodąc prym w dynamice i nadając kompletnego szaleństwa w utworach Hiszpanów. Tutaj nie ma problemu by z pół blastu wpaść na pauzę, powrócić by po kilku sekundach grać tempo punkowe i wracać po przejściu na średnie i ponownie wpaść na bujany Slam z podwójna centralą by znów blastować podbijając tripletami itp itd. Całości towarzyszy buczano wyrzygany growl na modłę amerykańskiego Disgorge, będący dla jednych spełnieniem ku orgazmowi a dla inyych wiejący nudą i monotonią. Kolejne wydawnictwo które wielokrotnie zapewniło mi zajebiście spędzone 30 minut! Trzeba będzie pomyśleć nad wywiadem z tymi koleżkami, a jak!

Exhumer ‘Bloodcurdling Tool Of Digestion’

Despise The Sun Records, album 2008

Mijają już 4 lata od debiutu Włochów a z ich obozu nadal niesie się niepokojąca cisza. Wiadomo, że nagrać a przede wszystkim skomponować, tak techniczny materiał nie jest niczym prostym i definitywnie nie jest to proces raptem 3 miesięcy. I tak też jest w przypadku debiutu, ktróy mimo, że zawiera raptem 26 minut muzyki oraz są w nim dwa utwory z demówki, które także zostały nagrane ponownie i poddane świeżemu brzmieniu jakie to Exhumer uzyskał na ‘Bloodcurdling Tool Of Digestion’. Z góry można powiedzieć, że już w 2008 roku takie granie nie jest absolutnie żadną nowością a inspiracje wymieszane na tym albumie są, co tu wiele mówić, pyszne. Otóż w tych 26ciu minutach zawarto kwintesencję tego co można uznać za mieszankę stylistyki Brutal Death Metalu ze Slamem a niejednokrotnie łamane tempa przywodzą na myśl nic innego jak ocieranie się nawet o jazzowe zagrywki. Nazwy jak Devourment, Suffocation, Deeds Of Flesh czy nawet Enmity są tu jak najbardziej na miejscu, jednakże z ta różnicą że Exhumer robi to z totalną mocą, nieujarzmioną potęgą brzmienia które spotęgowane kurewsko intensywną produkcja sesji rytmicznej, po prostu miażdży i nie pozwala się ruszyć przez długoś trwania faktycznej części albumu. Co do samych aranżacji, to naprawdę dzieje się tu wiele i ciężko na pierwszy rzut ucha po kilku przesłuchaniach wychwycić jakąkolwiek powtarzalność motywów poszczególnych utworów. Jednakże, wprawne narządy słuchu niejednego z was zdecydowanie to ogarną, a zapewniem, że to nie lada wyzwanie. Spora ilość techniki w riffach jest przeplatana typowymi zwolnieniami w stylistyce Slam, cholernie dobrze brzmiące centrale które wręcz furczą wręcz wywracając bebechy ‘na lewo’ jak w największych nerwach, są tutaj czymś co można zdefiniować jako soniczne zniszczenie i maltretowanie, hehe. Do tego dochodzi często przenikający niemal w prędkości światła werbel którego wybijane tempa często i gęsto są łamane, urywane i zaskakująco przechodzące w kolejne pokłady nieskończonej brutalności. Nad wszystkim panują wokale które są ultra brutalne, typowe gutturale i wpasowauja się idealnie w formę Brutal Death jaką prezentuje Exhumer.

Zakończenie, jak zawsze nacięższe jest podsumowanie albumu który jest zajebisty pod każdym względem, gdzie nie mam się do czego doczepić. Sumując powyższe wypociny, oczekuję na drugi krążek Włochów a jednocześnie zachęcam tych z was którzy jeszcze nie znali tego zespołu do zapoznania się z ich twórczością, a nawet (zdecydowanie!!) do zakupu debiutanckiego ‘Bloodcurdling Tool Of Digestion’. 

The Last Knell 'AEon Vmbra Genesis’

Misanthropic Art Productions, album 2011

Ameryka Południowa zazwyczaj kojarzona z bestialskimi wyziewami, blastującym Death Metalem lub old schoolowym Thrash’em który to już na naszym kontynencie dawno wyszedł ‘z mody’ (a szkoda cholera, szkoda!), zazwyczaj nie ma za wiele do zaprezentowania w ramach Black Metalu prócz typowej rzezi, a z rzadka też trafiającej się na wysokim poziomie. Jeżeli zaś by ten kontynent rozpatrywać pod kątem War czy Bestial Metalu czy morderczych hybryd Black/Death Metalowych... no to kurwa jego mać, moi drodzy! Wiadomo, jesteśmy tutaj w domu, bo takich wyziewów nie musimy nawet szukać, a wręcz przebierać w co lepszych.

The Last Knell prezentuje Black Metal na modłę europejską, nie doszukuję się tutaj absolutnie żadnego plagiatu hord z najwyżej ukoronowanych swą sztuką przez samego Diabła, jednak trudno w przypadku czwórki z Chile mówić o jakimkolwiek przełomie czy nowatorskim podejściu do sprawy. Może to i dobrze? W moim odczuciu, tak. To co dzieje się w tych siedmiu hymnach które opiewaja na nieco ponad pół godziny sonicznego rytuału nekromancji jest wystarczająco zadawalające zarówno na poziomie muzycznym jak i w przekazie. ‘AEon Vmbra Genesis’ bazuje na blastujących tempach, riffy są powtarzalne, jednak materiał nie razi nudą czy usypiającą monotonią. Spora dawka aranżacji gitarowych jest także zrobiona ‘przyjemnym’ rozstrojeniu charakterystycznym dla nurtu religijnego BM, a co za tym idzie ociera się to wszystko o lekką hipnotyczność, która ku zdumieniu wydaje się dość natarczywa by nie rzec brutalna. Pojawiają się także elementy oniryczności, uśpienia pośród wiru szaleństwa jakiego doznajemy wśród tytułowych ghuli martwego światła (ost. utwór ‘Ghouls of dead light’) gdzie The Last Knell pokazuje prawidzwy kunszt, gdzie kwintesencją jest rozmyta wizja mizantropii. Wokale na debiucie hordy są typowym BM sceamo, umiarkowanym bez użycia specjalnych przesterów, distortionów czy echa. Pojawiają się też w tle kilka razy czyste wokalizy jednak dzieje się to na tyle ‘z tyłu’ że faktycznie mozna tu mówić o czymś na zasadzie wprowadzenia klimatu.

Jeżeli można by podsumować całokształt debiutanckiego krążka Chilijczików (tak to się pisze? hehe) to śmiało mogę powiedzieć, że jest w nich spory potencjał, a to co robią nie jest kwestią chwilowego wybryku. The Last Knell wie co robią, są w tym zdeterminowani i co najważniejsze, bo niestety obecnie nie każde nagranie Black Metalowe posiada tą elementarną cechę, czuć tu pieprzone Zło. Kupować, wspierać, doprowadzać się do szaleństwa!

Embryonic Devourment ‘Vivid Interpretations of the Void’

Deepsend Records, album 2010

Po geninalnym debiucie wymownie zatytułowanym ‘Fear of Reality Exceeds Fantasy’ następuje drugi rozdział w niesamowitej przygodzie z muzyką Amerykanów. Zacznijmy od faktów czyli wskazania, że muzycy nie są jakimiś gwiazdami po przejściach ze znanymi ekipami, wręcz możnaby powiedzieć, że panowie prócz kilku pomniejszych projektów znanych zapewne na lokalnych scenach nie zagościli w znanych szeregach Death Metalowych ekip. Tym samym można śmiało powiedzieć, że Embryonic Devourment nagrali niesamowity kawał pokręconej muzyki jak i ich koncept warstwy tekstowej traktujący o wszelakich teoriach spiskowych. Można się z tą tematyką zgadzać lub nie, drążyć i szukać fanatycznie prawdy lub zupełnie z drugiej strony, można być sceptycznym i podśmiechiwać się z tego, ale jakby na to nie spojrzeć pod kątem wyników, to należy przyznać że temat jest interesujący. A sama muzyka? Cóż, mamy do czynienia z Brutal Death Metalem, który to jest bardzo ciężki do usytuowania w jakichkolwiek typowych szufladkach. Dzieje się tu tak wiele, że aż trudno w to uwierzyć, że album jednocześnie tak spójny i konkretny pod względem rozmachu i siły skomponowanych utworów, może być jednocześnie tak nafaszerowany ilością zróżnicowanych pomysłów. Otóż, oprócz typowych dla tego gatunku rozwiązań blastów połączonych z intrygującymi technicznie gonitwami na gitarach, Embryonic Devourment dorzuca też miksturę fantastycznych solówek które czasem brzmią niczym klasyka Iron Maiden, żeby już o zawijasach jazzowych nie wspominać, hehe. Amerykanie nie dość, że bardzo umiejętnie przekonują swoją muzyką, to dodatkowo ich umiejętności posługiwania się instrumentami są na najwyższym poziomie. I teraz moi mili, czyż nie jest wręcz wskazanym by przy tematyce spiskowej wręcz wprawić w zakłopotanie przeciętnego słuchacza ogromem swojej wizji? Ukazać nowatorskie myślenie? Tak też się dzieje za sprawą ‘Vivid Interpretation of the Void’, ponieważ niejednokrotnie miałem styczność z tzw. eksperymentalnym czy też bardzo technicznym Death Metalem, ale płynność i to w jaki sposób prezentacji ekspansji muzycznej poza rejony i tak już bardzo rozwiniętego stylu jest po prostu godna podziwu. Album który w mojej skromnej opini jest bez zastrzeżeń. Kupować!

Diocletian ‘War of All Against All’

Invictus Productions, album 2010

Drugi album wojennej brygady z Nowej Zelandii to już nie przelewki! Gdybym chciał określic ich drugi atak jako typowe działanie machiny napędzanej nienawiścią i żądzą śmierci to byłoby to olbrzymim urąganiem tejże hordzie. Przecież na jaw po którymś juz z kolei przesłuchaniu tego napierdolu wychodzi, że to jak spotkanie na jednej linii frontu Conquerora, Black Witchery i pieprzonego Revenge! Żeby jednak tego było mało, Nowo Zelandczycy w porównaniu ze swoim debiutem który można było spokojnie określić mianem War Metalu, tutaj pokazują że nieświęte korzenie Death Metalu są aż nazbyt obecne! Otóż, riffy są nadal tak samo bezpośrednie, tak samo czerpiące moc z nieokiełznanego chaosu i równie intensywne, jednak sposób ich napisania wydaje mi się być bardziej masywniejszy co powoduje, że ‘War of All Against All’ staje się jeszcze bardziej (o ile to możliwe) dosadniejszym uderzeniem niż w przypadku ‘Doom Cult’. Oczywiście, że Diocletian nadal katuje nas niemiłosiernymi utworami trwającymi niespełna ponad minutę które niszczą totalnie wszystko na swojej drodze, ale są też i dłuższe kompozycje którym radę dadzą tylko najwytrwalsi zwolennicy łomotu. Zamykający kawałek to już zupełnie totalna masakra trwająca ponad 16ście minut, z tym że od połowy tego czasu słychać jakieś apokaliptyczne trzaski i buczenia. Takie osobliwe nuklearne podsumowanie / zamknięcie płyty hehe. Wiadomo, że dla zwolenników wypolerowanych produkcji ta pozycja będzie nie do zniesienia, ale w tym właśnie cały szkopuł! Tutaj nie ma miejsca na fun i biesiadę, tutaj mamy totalną, kurwa, wojnę!

Sepulcral ‘Anthropophagy Of Doom’

Razorback Recordings, album 2012

W momencie gdy usłyszałem ten zespół, po prostu zwariowałem! Wiadomo, wpierw dreszczyk poszukiwania, sprawdzanie kulawych w jakości dźwięków na youtube, szperanie kto ma i za ile takie cudo w dystrybucji no i trach! Padło na Hellthrasher Productions z Leszna i bardzo przystepne ceny jakie Bartek ma w swojej dystybucji, a że była to płytka jedna z ośmiu to tym bardziej moja uradowana gęba i trzęsące się łapska podziwiają nowe nabytki. Wracając jednak do Włoskiego Sepulcral, to zostałem totalnie sponiewierany klimatem i tym w jaki sposób, w jak perfekcyjny sposób chłopaki zaprezentowali ducha starej Necrophagii wymieszanej z Hellhammer, Incantation, Cianide, Autopsy czy nawet Nunslaughter. Innymi słowy miłośnicy smrodu i staroci połączonej z maniakalna obsesją horrorów takich mistrzów jak Argento czy Fulci znajdą w muzyce Włochów nie lada gratkę. Dźwięki które ohydnie sączą się z głośników ‘Anthropophagy Of Doom’ są niczym cmentarna plaga podnosząca się z grobów, zjełczała i cuchnąca jak pełzająca śmierć, każdy utwór jest kolejno tak idealnie przebrzydły, wywołujący torsje u przeciętnego słuchacza nowości i ganiania za rozwiązaniami technicznymi, że naprawdę aż zajebiście mi się robi, że takie twory jeszcze istnieją, że powstają nowe. Przecież włączcie sobie ‘Night of Doom’ i postawcie to obok np najnowszej produkcji Aborted którzy to w ślicznych dresikach chycają z gitarkami czy tym podobnych zespolików. W porównaniu z tym co oferują Włosi np tacy Belgowie wypadają blado i mizernie, po prostu śmiech na sali. Ale ok, bo w sumie takich porównań być nie powinno, bo to tak jakby porównać pyszny krwisty stek z jakąś kalarepą. Wracając do sedna, produckja pozbawiona jakichkolwiek dopieszczeń, tam gdzie pojawia się za dużo basu tam dudni, pojawiają piski, solówki lecące chamsko na jeden kanał... No i potęga garów, bez komputerowych cudasów, na to potężne wokale – growle i trochę krzyków, kurwa mać panowie, ja już chcę wasz kolejny album! Miazga! Toż to jeden z najlepszych debiutów jakiego ostatnio udało mi się słuchać w tym roku! Chcę jeszcze!

Black Sin ‘Light Of Despair’

D.U.K.E., album 2010

Francuski Black Sin po nagraniu, a raczej masteringu materiału który wpierw ukazał się jako demo dwa lata wstecz i został wznowiony na płycie przez Francuską D.U.K.E. Nie jestem w stanie powiedzieć czy utwory same w sobie uległy zmianie czy tylko została poprawiona jakość dźwięku, jedyna zauważalną sprawą na pierwszy rzut oka (dla osoby która nie miała tego demosa w rękach) jest zmieniona kolejność utworów. Dodatkowo na tej wersji ‘Light Of Despair’ z 2010 roku zabrakło już gitarzysty Ewiger Hass’a który to rok prędzej odebrał sobie życie (oczywiście uczestniczył w oryginalnej sesji nagraniowej tego materiału). Krążek został zadedykowany właśnie jemu, a powodów zakończenia swojej przygody na ziemi ów jegomościa nie znam (przećpał celowo czy przypadkiem?). Miał facet powody, zrobił to, nie ma go i szacunek, bo obojętnie jak to idiotycznie by nie zabrzmiało, ma już facet spokój. Wracając jednak do muzyki Czarnego Grzechu, mamy tu do czynienia z Depressive Black Metalem czy też wersją Suicidal, która na szczęście (chociaż nie jest to regułą stanowiącą sukces bycia poważanym) została pozbawiona ckliwych dźwięków pianina, fortepianów czy tym podobnych zabiegów, stawiając na typowe metalowe instrumentarium. A posłuchać jest naprawdę czego, bo 6 utworów dających prawie 40ści minut muzyki, agresywnie i ostro w swej nieubłagalności brnie kusząc nas po sięgnięcie ostrza... Tym bardziej, że materiał ten mimo tematyki samo-zagłady i dążenia do samobójstwa nie jest nastawiony na ultra wolne kompozycje sennie płynące ku naszym bodźcom, a wręcz odwrotnie, Black Light pokazuje beznadzieję bytu poprzez średnie tempa jak i szybsze partie. Podejrzewam, że maniacy surowego brzmienia z bardzo dobrze słyszalnym basem wysuniętym z lekka na przody, nagraną ‘na żywo’ perkusją bez żadnych tam ściem i wspomagaczy studyjnych oraz cierpiących wokaliz będą mieli naprawdę wyborną ucztę. Kompozycjami Francuzi przypominają troche Nyktalgię połączoną z Anti, ale to tylko takie porównanie by nadać kierunek czego się można spodziewać po żabojadach. Krążek kończy wymowny strzał z broni który niech każdy sobie zinterpretuje po swojemu.

Cephalic Impurity ‘Unique Brutal Revival’

Soulflesh Collector Records, album 2010

Drugi album Rosjan z ekstremalnej brygady słodko brzmiącej i ukrywającej się pod szyldem Cephalic Impurity (na stronce możecie sobie przeczytać krótki wywiadzik z typkami) przynosi kilka zmian w stylistyce, zauważalne rozwinięcie skrzydeł i zdecydowane powiedzenie ‘nie’ tym, którzy widzieli w nich tylko napierdalającą bezmyślnie maszynkę. Stwierdzenie w poprzednim zdaniu jest na wyrost rzecz jasna, ale nie wiedziałem do końca jak dosadnie podkreślić fakt, że Cephalic Impurity nanieśli tak udane zmiany w swoich kompozycjach jednocześnie zachowując odpowiedni poziom brutalności znany nam z pierwszego albumu. Otóż ekipa na która sobie ostrzyłem zęby na Obscene Extreme, a która to odwołała swój występ (ja was znajdę hehe), oprócz typowych zabiegów stylistycznych znanych z wielu innych płyt Brutal Death Metalowych zespołów dorzuca sporo partii z fajnym feelingiem, a tzw. groovy flow jest aż nazbyt wyczuwalny. Deklarując takie połączenie na ‘Unique Brutal Revival’, Cephalic Impurity faktycznie dają nam ‘Wyjątkowe brutalne ożywienie’. Sporo brutalnych zagrań na tle blastów gdzie ze spokojem można połamać palce mieszają się z fragmentami stylistyki Slam gdzie rytmika bierze górę co w efekcie z szybkiego napieprzania banią przechodzimy w powolne bujanie się i wymachy pięściami hehe. Pomijając jednak jak utwory wpływają na odruchy cielesne, to przyznać muszę jest to bardzo udany i spójny album, który z konsekwencją brnie w co prawda juz odkryte niejednokrotnie rejony, ale ta tematyka zostaje podana na tyle świeżo, że nie mam żadnych zastrzeżeń. Dodatkowo Rosjanie mają zajebiste wyczucie które ani na chwilę nie zawodzi poprzez długość całego albumu i tak: tam gdzie trzeba uderzyć z blastem i techniką tam po prostu to jest, tak samo ta kwestia tyczy się slamów lub bardziej skocznego feelingu momentami nawet zalatującego poczynaniami typowych maszyn niczym Devourment czy kolegów krajan z Abominable Putridity. Częstym elementem jest też kilkusekundowe wypuszczanie czy to gitary czy basu na kilka sekund by np zaprezentowała połowę riffu i po takim momencie następuję totalne przypierdolenie z grubej rury! Na całość dochodzą jeszcze sprawne wokale Ivana, który w growlach nie szczędzi sobie gardła, jednak szkoda że zabrakło świniaków, ale decyzji takowej przy tak udanym albumie kwestionować nie będę. Raz jeszcze, kupować bo jest czego słuchać.